reflectie

Drie maanden plus een dag geleden ben ik gestart bij SchoolvoorCoaching. Om precies te zijn op maandag 14 april 2008. Een van de eerste dingen die ik op die dag deed was een datum prikken, drie maanden later, om 's rustig terug te kijken. Een moment van reflectie, wat is er gebeurd, wat zijn mijn ervaringen en hoe ontwikkel ik mezelf. Mijn belangrijkste vraag was toen: hoe word ik coach. Tenminste voorzover ik die term niet al aan mezelf toedichtte. Ik was al coach, maar dan op mijn manier. Meer oppervlakkig (en daar kom ik straks nog op terug) en vooral niet het perspectief vanuit de SchoolvoorCoaching. Wel enkele overlappen en wel nog veel onbekend terrein. Les 1, er zijn meerdere definities voor een coach!
Uit oogpunt van persoonsbescherming gebruik ik geen volledige namen. Ik ben me er volledig van bewust dat mijn ontwikkeling tot coach bij SchoolvoorCoaching met dit blog openbaar is. Vanuit dat perspektief wil ik hier melden dat ik dit in eerste instantie voor mezelf doe en wie weet doe ik er nog ergens iemand anders een plezier mee.
Ik schrijf in de verleden en tegenwoordige tijd, omdat ik dat prettiger vind en het verleden daarmee makkelijker naar het heden terughaal. De tijd die ik beschrijf in deze reflectie bestrijkt meer dan een half jaar. Ik weet dat daardoor, in het nu, bepaalde aspecten/onderwerpen al anders beschreven worden dan dat ik ze toen heb ervaren.

Nu terug in de tijd.
Waar het begint...Het begint ergens vlak na de laatste chemokuur van mijn vrouw, ergens in september 2007. Datum weet ik niet meer. Ik wil iets anders, was mijn gedachte. Ik wil iets doen waarbij ik op een andere manier aan de gezondheid van mensen kan bijdragen. Twintig jaar heb gewerkt in health promotion. Coaching betekende voor mij mensen op het juiste spoor brengen met hun gezondheid. Van besef tot en met gedrag. Dat coaching er al inzat wist ik wel want ik las er alles over en paste zoveel als mogelijk toe in mijn commerciele functies. En wat mooi als je dan ook mensen zover kan krijgen dat ze je product kopen en gebruiken. Mensen in beweging krijgen.....dat deed ik dus al...echter met een ander product en met andere bedoelingen. Leuk om te beseffen dat met coaching ook mensen in beweging worden gebracht. Wel op een andere manier...voor mijn gevoel eerlijker, bestendiger en beter voor de omgeving.
Iets anders doen, met coaching! Dat is wat ik wilde...ik droomde ervan....ik wilde hier echt iets mee, maar hoe? Durven.....Brutaal een paar brieven sturen naar bureau's is een optie. Kijken of ik op gesprek kom en dan kijken of er een match is. Dan zie ik verder. School voor Coaching, de bron van coaching in NL stond op de eerste plaats. Bij een instituut werken met een heldere visie en waar heel veel naar gerefereerd wordt, daar wil ik naartoe. Een brief naar het ingehuurde bureau om iemand te zoeken voor School voor Coaching was al onderweg voordat ik er erg in had. Brief leidde tot niets, de betreffende koppenjager zei dat er al iemand was gevonden en zat niet te wachten op een open brief. Dan maar eens direct bellen. Het beste was om een brief naar H. te sturen. Dat heb ik gedaan op 8 oktober en op 2 november zaten we in gesprek. Op 10 december een assesment en op 12 december het persoonlijke bericht van H. dat ze graag met mij verder wilden praten. Doen dus....Dromen, durven en doen om met de woorden van Ben Tiggelaar te spreken. Het klopt allemaal wat hij schrijft, onbewust leid je wens tot je doel, als je maar doorzet en de omgeving kiest waarin je gestimuleerd word.
Op woensdag 30 januari ten kantore in Leiden het contract getekend en op 31 januari mijn ontslag ingediend bij werkgever. Wat er in de tussentijd bij die werkgever gebeurd is laat ik nu nog in het midden, maar zal er later wel hier en daar op terugkomen.

Op 14 april reed ik in de trein (ja Norbert in de trein, dat kan ook....) naar Leiden. Leiden? Eigenlijk wel een mooie plaats, waar gaat deze plaats mij naartoe leiden? Ik dacht aan wat er allemaal zou gaan gebeuren. Hoe gaat zo'n eerste dag? Ik moest denken aan mijn adjudant op het sportbureau in 1987, adjudant de V. in Hollandse Rading. Ik zat in het zmv (=zware militaire vaardigheid) team van de kazerne en hij trainde ons op de meeste onderdelen, zo ook het zwemmen met hindernissen. Hij zei altijd een hindernis is geen hindernis, je moet dat anders bekijken, een hindernis is een hulpmiddel om te versnellen. En zo leerde ik in recordtijd de zwemafstand met hindernissen te nemen, zelfs sneller dan gewoon het baantje zweemmen! De eerste dag is een hindernis die volbracht moet worden in een nieuwe baan. Er zullen nog veel hindernissen komen, want ik begin onderaan. Elke hindernis zien als een uitdaging, als een kans, als een stapje voorwaarts om coach te worden. Wat mooi! Die eerste dag was fantastisch en eigenlijk weet ik het ook wel, spannend omdat het gewoon de eerste dag is, onbekende mensen, onbekende omgeving, onbekende procedures etc. Maar dat verandert op het moment dat het plaatsvind.

Eerst een welkom van H. met een gesprek en daarna een gezamenlijke kop koffie met iets erbij om mij voor te stellen aan kantoormensen. Wat een warmte! Hoe kan een bedrijf nu in zo'n korte tijd zoveel indruk maken. Goh wat was ik hier aan toe, wat een beloning eigenlijk. Hoe word ik coach, maar nu wil ik zsm. coach worden, dacht ik. Een meeting met een deel van de coaches over de inhoud van het opleidingengebouw voor 2009 woonde ik bij en mooi hoe de taal van coach gesproken werd. Met respekt, met een luisterend oor, met begrip. Dat went heel snel! De eerste dag kreeg ik een tas met boeken en mappen...lees dat maar vast door....Nu begrijp ik deze bagage wel, maar toen dacht ik waar ga ik beginnen? Als je een tafel vol lekker eten voor je hebt staan, weet je dan waar je moet beginnen? Volgens mij begin je dan bij iets wat je gelijk lekker vind. Ma. mijn collega op de kamer was Jung aan het lezen en hij had niet echt een antwoord op mijn vraag waarmee te beginnen....Misschien begon daar al het eigenaarschap? Ik kwam 's avonds thuis en barstte van de energie! Geweldig toch. Ik begon te lezen in teamcoaching, want daar had ik al eerder in gelezen toen ik het boek leende van Mo., een vriendin van mij.

De eerste week was veel kennismaken en orienteren in de kantooromgeving.
Van Ma. leerde ik gelijk de principes van SvC. De flipover bleek een belangrijk instrument. De SvC pyramide! Wat goed. Een pyramide is zo'n prachtig fenomeen. In de oudheid bevatte het geheimen die pas tot de vorige eeuw geheim gebleven zijn. Een pyramide bevat een schatkamer, ergens middenin, maar waar? Ook de SvC pyramide staat als een huis, bevat vele geheimen en kent mooie verbanden, een solide basis en een top die precies de kern draagt van het coaching. Opvallend waren de driehoeken. Driehoeken komen bijna als een golfbeweging terug in het hele theoretische kader. Nu besef ik me ook nog eens dat zelfs een golfbeweging terug te brengen is tot meerdere achtereenvolgende driehoeken! Wie weet betekent dat nog iets. Ik snapte in elk geval het kader en hoe de verschillende onderdelen zich tot elkaar verhouden. De basis van het systeemdenken en carl g. jung. Het middendeel met de pijlers met interactie, resultaat en zingeving. De top met de succesfactoren van het hier en nu, de meetlat, de ijsberg en eigenaarschap. Leren door soms diep in de ijsberg te gaan. Te luisteren naar je gevoel. Weten wat je in de weg zit of wat niet. Ik raak makkelijk ingezogen, maar dat blijkt een valkuil! Hoe kun je je opvattingen even opzij zetten....? En niet ingezogen worden. Maar hoe kan dat? Een coach is toch ook maar een mens. Mooie vragen, hier moet ik wat mee.

De tweede week begin al gelijk met een dagje meelopen met A. Mee naar de Hongaarse ambassade waar een belangrijk erkenningskruis werd uitgereikt. A. was hiervoor uitgenodigd. In de middag mee naar Doorn voor besprekingen met stichting coach. Leuk om kennis te maken in een ander verband met deze business. Leuk om te zien dat mensen op een andere manier met elkaar omgaan.
Het lezen en de verdere verdieping was een belangrijke tijdsbesteding.
De oude Norbert kwam ook af en toe om de hoek kijken, goh doen jullie dat zo en zo, goh dat kan toch anders, dat zou ik zus en zo doen. Wat kan ik toevoegen, waar liggen meer kansen? Tegelijkertijd draagt die vraag niet bij aan mijn ontwikkeling, ik wil de praktijk in!
Op 24 april mijn eerst intro-workshop meegedaan. A. en Ma. stonden voor de groep en hier zag ik de praktijk voor het eerst. Zonder commercieel te zijn of te doen, toch mensen laten kennismaken met coaching. Dat maakte indruk. Stukje theorie afgewisseld met praktische oefeningen. De voorbeelden met individuele coaching en teamcoaching waren mijn eerste tastbare voorbeelden met coaching. In de oefensessie met individuele coaching kwam ik als observant in aanraking met een coach en gecoachte. Dat leek wel erg complex zeg, ik zat constant te denken hoe krijgen we die gecoachte geholpen. Dat denken leidde me tegelijk helemaal af. Dat was dus niet zoals het hoorde. Nog net effe te weinig vat op het coachvak. Wat jammer van het gehei. Het heien was als een heartbeat zei A. Eigenlijk wel mooi. Maar prettig was het niet. Dat bleek ook wel uit de evaluaties. Direct hierna werd dan ook besloten de intro workshop verplaatst naar andere locatie.
Het lezen gaat me goed af, wat een plezier om te lezen. Wat een kennis!
Hoe word ik coach? Niet alleen maar door lezen. Door te oefenen, nog 's te oefenen, feedback krijgen, te bevragen etc.