Energie, vraag eens aan tien bekenden van je wat voor hun het woord energie betekent....Het antwoord is in 80% van de gevallen iets met energie in je huis...(leveranciers, milieu, brandstof, besparing...etc.).
20% zegt energie van jezelf. Op dat laatse zit nu precies mijn energie... Vraag eens aan tien bekenden van je om te vertellen waar ze energie van krijgen als het om jezelf gaat. Vrijwel iedereen zegt eerst 'van leuke dingen doen met familie, vrienden etc.'. 'Van werk' noemt 25% dit als eerste....Op zijn minst interessant als je bedenkt dat je daar juist veel van je tijd (en energie)insteekt.
Vraag eens door....Waar krijg je energie van in je werk....daar moeten veel van mijn bekenden toch even over nadenken....Ligt niet helemaal direct voor de hand...., dus kost dat wat meer tijd. Het wordt anders als ik vraag waar je energie van wegloopt....Dan komen de verhalen, de roddels, de pijn.... Voor de hand liggend, toch? Want we worden ook sneller getriggerd bij slecht nieuws. Enfin kijk zelf eens komende tijd wat je nu echt energie oplevert in je werk en wat je energie kost. Leuk als je dat in mijn blog terug kan voeden.
woensdag 20 april 2011
vrijdag 8 augustus 2008
vakantie
Bijna vier maanden geleden dat ik begon bij School voor Coaching. Het gaat allemaal erg snel. Cliche om te zeggen dat de tijd vliegt, zelfs in deze vakantietijd waarin veel collega's zich ergens in bush bush of tussen of op de bergen bevinden. De afgelopen weken voelden beetje eenzaam, omdat er op uitvoeringsgebied niet veel te beleven viel. Het was even niet spannend zeg maar. Gelukkig dat Ma. aanwezig was en mij af en toe nog verder kon helpen in het vak. Verder ben ik wel teruggeworpen op mijn eigen initiatief. Ik heb het wel spannend gemaakt door veel te leren door lezen en af en toe het gesprek aan te gaan. In mijn netwerk flink gaan spitten en oude contacten aangehaald. Belangrijk onderdeel daarin is LinkedIn geworden. Ik bemerk dat dit nog maar het begin is, maar mij nog veel kan brengen. Geduld is wel een thema bij mij, dus ben ik er gerust op dat het wel komt. Ik weet dat uit het verleden dat sommige dingen tijd nodig hebben. Oude contacten hebben ook weer contacten en als je maar af en toe wat laat horen, dan komen de vragen (lees opdrachten) ook. Ik vind het wel spannend.
Dus enkele weken van relatieve rust, maar wel nuttig voor reflectie en verdieping. Mijn vrouw zei 'geniet er nou is van dat je die rust hebt'. En daar heb je hem weer. Rust, hij komt wel vaak terug. Toch zit er onrust in me, waar komt die vandaan? Bij teamcoachtechnieken toen ik als deelnemer meedeed bij P en M. schreven andere deelnemers tijdens feedback sessie bij mijn kwaliteiten (waar bewondering voor is) mijn rust. Ik gaf aan dat stilte tijdens de middag (bewust gecreeert door P. en M.) me onrustig maakte. Ik vind dat zonde...waarom de tijd niet nuttig gebruiken. Hup efficiency, ik wil wat leren, dus oefenen...en wel snel een beetje. Maar nee Norbert. Stilte is er en stilte heb je nodig, misschien kom ik juist daar wel in beweging. Laat die stilte maar vallen en kijk wat er met je gebeurd. Mijn (oude) opvatting over dat rust en stilte zonde zijn van de tijd zijn al overboord gegooid. Altijd wat te doen hebben, ook vooral omdat het van mezelf moest..., maar nu is het tijd om uit te vinden waarom. Wat voorkwam ik daarmee? Goede vraag om mezelf vaker te blijven stellen. Ik vind het nu heerlijk om 's avonds thuis op de bank te zitten en even niets te horen of te zien. Gewoon zitten en even niks doen....Even luisteren naar wat ik intern te zeggen heb...en pfff wat een gedachten. Toch valt me op dat ik mijn i-pod vaak opzet, even muziek horen, op de fiets, in de trein, tijdens het trainen. Altijd muziek. Maar wat hoor ik daarmee niet? Ach het is wel mooi. Ik weet dat muziek me kan ontroeren, herinneringen oproept, gedachten ontwikkeld die ik anders niet had gehad. En dan heb je gewoon ook de keus om het uit te zetten en even stil te zijn. Wat gebeurd er dan?
Wat er nu gebeurd is dat ik nog een paar uur werk en dingen afmaak op kantoor in Leiden. Over paar uur beginnen de Olympische Spelen. Een van de mooiste evenementen die er zijn. Ik weet alleen niet of ik er veel van ga zien, want mijn vakantie begint ongeveer tegelijkertijd en ik weet niet of ik TV heb daar. Nog paar dagen en dan vertrek ik met gezin naar Portugal. Twee weken een andere omgeving, andere dingen doen en lekker ander ritme. Vakantie. Even niksen....
Dus enkele weken van relatieve rust, maar wel nuttig voor reflectie en verdieping. Mijn vrouw zei 'geniet er nou is van dat je die rust hebt'. En daar heb je hem weer. Rust, hij komt wel vaak terug. Toch zit er onrust in me, waar komt die vandaan? Bij teamcoachtechnieken toen ik als deelnemer meedeed bij P en M. schreven andere deelnemers tijdens feedback sessie bij mijn kwaliteiten (waar bewondering voor is) mijn rust. Ik gaf aan dat stilte tijdens de middag (bewust gecreeert door P. en M.) me onrustig maakte. Ik vind dat zonde...waarom de tijd niet nuttig gebruiken. Hup efficiency, ik wil wat leren, dus oefenen...en wel snel een beetje. Maar nee Norbert. Stilte is er en stilte heb je nodig, misschien kom ik juist daar wel in beweging. Laat die stilte maar vallen en kijk wat er met je gebeurd. Mijn (oude) opvatting over dat rust en stilte zonde zijn van de tijd zijn al overboord gegooid. Altijd wat te doen hebben, ook vooral omdat het van mezelf moest..., maar nu is het tijd om uit te vinden waarom. Wat voorkwam ik daarmee? Goede vraag om mezelf vaker te blijven stellen. Ik vind het nu heerlijk om 's avonds thuis op de bank te zitten en even niets te horen of te zien. Gewoon zitten en even niks doen....Even luisteren naar wat ik intern te zeggen heb...en pfff wat een gedachten. Toch valt me op dat ik mijn i-pod vaak opzet, even muziek horen, op de fiets, in de trein, tijdens het trainen. Altijd muziek. Maar wat hoor ik daarmee niet? Ach het is wel mooi. Ik weet dat muziek me kan ontroeren, herinneringen oproept, gedachten ontwikkeld die ik anders niet had gehad. En dan heb je gewoon ook de keus om het uit te zetten en even stil te zijn. Wat gebeurd er dan?
Wat er nu gebeurd is dat ik nog een paar uur werk en dingen afmaak op kantoor in Leiden. Over paar uur beginnen de Olympische Spelen. Een van de mooiste evenementen die er zijn. Ik weet alleen niet of ik er veel van ga zien, want mijn vakantie begint ongeveer tegelijkertijd en ik weet niet of ik TV heb daar. Nog paar dagen en dan vertrek ik met gezin naar Portugal. Twee weken een andere omgeving, andere dingen doen en lekker ander ritme. Vakantie. Even niksen....
woensdag 6 augustus 2008
de lente is mooi
Als ik naar mijn tuin kijk, dan is de lente altijd weer spannend. Wat gebeurd er met dat ontluikende groen. Ik weet namelijk, als onkundig tuinman, helemaal niet wanneer wat bloeit en wat waar uit moet komen. Laat het maar gebeuren, het is gewoon.
Dat is ook met de vraag 'hoe word ik coach zo?'zo. Het is gewoon. Je bent zoals je bent, je leert zoals je leert, je denkt op bepaalde manier over jezelf en dat hoeft helemaal niet de manier te zijn die anderen denken. Die wetenschap, reflectie brengt al inzicht genoeg. Het is en blijft spannend, omdat ik buiten mijn comfortzone zit. Ach en natuurlijk grijp ik makkelijk terug op begane wegen, wat is daar erg aan. Als je je er maar bewust van bent en voor jezelf weet en ziet dat er ook verandering is. Ik zal wel zien wat er bloeien gaat en wat waar uit zal komen. Mijn stijl, daar kom ik wel achter.
Terug naar mijn vraag uit vorige publicatie.
Waarom verdieping in theorie, waarom meer kennis. Omdat dit verschil maakt! Omdat dit me wat kan opleveren. Maar wat levert het me op. Waardering? Altijd leuk als iemand tegen me zegt goh wat knap dat je dat weet en dank voor je advies, dank voor je hulp. Wat doet dat toch met me. Heb ik dit nodig als mens? Ja, ik denk van wel. Je hebt altijd bevestiging nodig van anderen voor je eigen bestaan (is dat een opvatting? zit die in de weg, of zoek ik bevestiging bij anderen dat ie klopt.....). Heb ik het nodig als coach? Nee, ik denk van niet, wat levert het namelijk op als je hiernaar op zoek gaat? Wie bepaalt dan? De coach is een laag cement in de ontwikkeling van de ander. Zonder dat cement blijft de volgende laag (lees stap) niet zitten en valt ie om, er wordt niet geleerd. Met de coach (cement) krijg je door handige interventies de kracht bij de ander. de kracht om te veranderen, nieuwe inzichten te krijgen, te groeien, te ontwikkelen. Wat heb ik dan nodig om coach te worden? heb ik dan beter inzicht in mezelf nodig? Om te snappen waarom ik dit eigelijk wil. Kijk en daar is ie....Snappen, waarom moet ik het nu snappen (lees kennis opdoen), waarom maakt me dat nu zekerder? Het zit wel allemaal in dat koppie. Waar heb je je gevoel gelaten gozer? Ik kan beter mijn gevoel laten 'meedenken....' Wat doet mijn intuitie? Na het lezen van Ab Dijksterhuis ben ik sowieso veel meer bezig met het onderbewuste.... Als je coach wilt worden, dan is het helemaal ok, omdat just dat deel van jezelf te gebruiken, niet alleen als mens, maar juist ook als coach. Mooi.
Zie ik hier een ontluikend bloemetje of niet?
Goed, terug naar de STAR. Ik ben gebleven bij de module Coachen op Competenties, waarbij in dit blok enige methoden de revue passeren, dus ook de STAR. Handig om te kaderen welke situatie tot bepaald gedrag leiden en welke consequenties dat heeft. Leuk om mensen te zien oefenen. Vooral als je dit op natuurlijke wijze bevraagd bij gecoachte, kun je zien welke emoties erbij komen. dat is met name waar ik op heb zitten letten. Zijn er non-verbale signalen die iets meer vertellen? Maar goed in de praktijk is het gebruiken van de STAR structuur al een opgave, dus wie let er dan nog op die signalen? Alleen de observator 'ziet' dit, als ie er al bewust van is. Voor mezelf in elk geval goed om extra aandacht aan te schenken, omdat de informatie heel veel impulsen geeft om nieuwe interventies te doen. Na afloop van oefening is de feedbackronde veel waard, want daar leer je evengoed.
J. doet zich te goed aan nog wat instrumentarium. Als manager heb je verschillende petten op, dat verschil is voor medewerker lastig, dus ook goed om als manager dit aan te geven. Tijdens de HR cyclus zie je dat manager met verschillende petten op de medewerker het jaar door 'ziet'. Het POP gesprek (welke doelen stellen we, welke competenties zijn nodig), is gesprek van manager, na zes maanden het moment van een f- gesprek (hoe gaat het?, wat heb je nog nodig), maar dit is dan de coach. En als laatste het beoordelings gesprek, de manager zit weer aan tafel... De manager zal zich altijd af moeten vragen is dit een managers vraag of een coaching vraag? Bij het ontwikkelen van een competentie stel je de vraag, welk gedrag is nodig om doel te halen? Coaching is instrument, want de meetlat helpt zeer goed bij ontwikkeling, je kunt gedrag direct waarnemen en effect van zien. J. legt verder uit over de kaders van het coachen voor een manager. Welke visie?, welke houding?, welke technieken en instrumenten?, je eigen hebben en houwen?, het Svc gedachtegoed. Hoe geruik je bijvoorbeeld het systeemdenken in de dagelijkse praktijk. Zicht hebben en krijgen op je eigen systemen en je rol en effect daarin. De coach kijkt niet naar oorzaak en gevolg, maar naar circulaire processen, wat houdt dit in stand? Geen openbaring voor me, maar wel goed om dit als visie te hebben. En voor jezelf bewust te hebben dat veel problemen (op werk) voortkomen uit gedrag dat elkaar in stand houdt. De GD is mooi om h&n te verbinden met d&d en dus vergelijkbaar gedrag in twee systemen. Nou als je dit toepast en effect ervan ziet, dan ben je wel aan het coachen hoor.
Het avondprogramma wordt gebruikt om het coachgesprek te bespreken vanuit re-actief coachen. Hoe bouw je dat gesprek op? Iemand is namelijk wel bereidwillig, maarniet bekwaam. Er zit potentie in en kan resultaatverantwoordelijk handelen. Er zijn wat theorietjes voorbij gekomen...(GD, STAR, de petten). Hoe gaat zo'n gesprek dan? Eerst is er het maken van contact, aansluiting. Het vaststellen van het probleem (beschrijving van situaties) en daaruit voorkomend de vraag. Daarna de vraag of de gecoachte zich daarom kan ontwikkelen/het zelf oplossen, hoe hij/zij zichzelf klem zet, het doorvragen (meetlat) en eventueel aanpassen van de coachvraag. Feedback geven en de keuze van wel of niet in beweging komen. Welk concreet gedrag kun je zien? De afsluiting is welke afspraak maken we: wat wordt geconcretiseerd.
Daarna, want het heerlijk avondje is nog niet voorbij, komt er een nieuw pakje om uit te pakken...Het interventiemodel. Stiekum al wel wat over gelezen, maar nu even in het eggie. J. voor de flip over. Inmiddels kan ik het model wel dromen, maar ik vond hem toen wel spannend, vooral omdat het direct praktisch en visueel werd toegepast. Namelijk iemand voor de groep met een coachvraag, de rest verspreid zich over de vier vakken op de grond en blijven vanuit hun vak interventies doen. iedereen heeft wel een voorkeur om interventies te doen, bij managers zal het vaak inhoud zijn....Maar krijg je daarmee beweging? Beweging krijg je door het spannend te maken. Door van inhoud via horen of via zien naar gevoel te gaan. Dieper de ijsberg in dus. Dit is echt essentieel voor de coach! Even te voren konden we een geeltje met je naam erop op de flip in je voorkeurskwadrant plakken. Opvallend veel geeltjes in kwadrant 1....en heel weinig in 4. wat zegt dit over deze mensen? Als manager herken ik deze heel goed. Oeh wat is het moeilijk om in k4 te komen, je bent een kei in k1 en ik gebruik ook nog wel k2 en k3. maar k4, nee dat is voor doktoren en partners....Zo moet dit ook gevoeld hebben bij deze managers...Maar het is effectief en je ziet dat interventies met dit model beweging creeert. Het grondmodel en de interventies waren erg effectief en de gecoachte kreeg het even moeilijk, maar liet het toe. J. bleef ernaast staan en vroeg geregeld hoe het ging, zonder te ontmoedigen of bemoedigen. In de oefening met drietallen daarna kreeg ik zelf te maken met projectie en mijn eigen ijsberg, want ik kreeg het even moeilijk om door te vragen in een feedback moment, waarbij ik als observator betrokken was.....was ik nou zelf al aan het coachen? jazeker, maar mijn eigen gevoel bracht het niet verder, omdat de situatie te herkenbaar was en ik ingezogen was. Er zat een stukje verdriet waar ik bij mezelf ook nog wat te onderzoeken heb.
De volgende morgen startten we met een kort rondje. Vraag van M. uit de groep was dat hij meer wilde trainen, en voorbeelden voor de groep, dus meer plenair. Meer feedback om daarvan te leren. Antwoord van J. was wat het maakt dat hij dit wil. Was dit een wens van de groep? Leer je harder of beter als je het zo doet. Wel ok wat betreft eigenaarschap voor eigen leerdoel en methode (leerstijl die iemand heeft, maar heeft dit een positief effect). Enfin als dit is wat collectief leren is, dan doen we dat, maar wel daarna in subgroepjes. Dat kan ook!
Vervolgens wordt een keer plenair een cursist gecoacht met vragen uit de groep, dus verschillende coaches. Hierbij zie je ook dat je als trainer veiligheid moet bieden. Is zo'n situatie niet veilig (genoeg), dan krijg je ook geen vrijwilliger. Op elkaars leerdoelen wordt vervolgens nog geoefend. Daarna afvragen in hoeverre je je leerdoel voor COCo blok 1 hebt gehaald, wat wil je evt. nog in middag inbrengen?
De middag is met stukje theorie over pro-actief coachen. De medewerker kan iets niet en wil ook niet. De manager (coach) gaat een last aanpraten. Het objectieve gedrag (zo feitelijk mogelijk dus) wordt kort beschreven in relatie tot een competentie. Als manager (dier pet) geef je aan wat je concreet verwacht in theorie en wat je in werkelijkheid zit gebeuren. Wat zijn vervolgens de effecten daarvan? Dat wordt beschreven. Daarna geef je aan wat je verwacht. En dan wat de medewerker zelf verwacht of wil. Wil hij wel veranderen? Wat is het effect van dit voorbeeld op hem/haar? Manager heeft nu echt coach petop en gaat door met wat ie wil veranderen. Hier kom je ook de weerstand tegen. Hier zou ik nu zeggen (maar wist ik toen nog niet), welke opvatting zit erachter (double loup learnin). Is die opvatting te herzien, opdat hij je niety in de weg zit en je dus veranderd. Welke (coach) vraag is er ontwikeld? In dit proces zit een valkuil voor de manager, want als hij blijft managen tijdens dit gesprek kunnen er verwijten gemaakt worden en kan het uitmonden in een machtspel. Daarna lukt het je niet meer om te coachen...alhoewel nu zou ik beter weten. Dit doet me wel beseffen dat ik als manager wel vaak die valkuil ben ingestapt. Je kan als manager profiteren van je machtspositie en subtiel (zo ben ik dan wel) de ander wel iets opdragen en die doet het dank ook gewoon. Maar is er dan eigenaarschap, komt het vanuit hem zelf? Nee, nee, nee. Dus geen LT effect en geen eigen kracht! Dus noppie 'rode vlag' voor je verleden.
Ik kan er nog langer bij stil staan, maar ik besef dat mijn lezerspubliek niet zit te wachten op veel voorbeelden (daar heb je weer zo'n thema...waarom werk ik graag met voorbeelden?). Ja en gelukkig beschik ik wel over enig relativeringsvermogen om te zeggen dat daar al aan gewerkt wordt/is.
Bovenstaande is natuurlijk heerlijk om te oefenen. Ik zat erbij als observator, maar ik heb genoten. En cursisten vinden het ook heerlijk om bijvoorbeeld hun eigen baas of collega aan wie ze zich storen te spelen. Dat kunnen ze opvallend goed copieren....hoezo leren?
J. trakteert nog op rijtje (echt de laatste) met do's en don'ts. Nog een laatste ronde, leerteam afspraken, het huiswerk en evaluatie met afsluiting. Mijn eerst kennismaking met de uitvoering zit erop. Wat heb ik nu geleerd? Mezelf dat afvragend zat ik al onderweg naar huis, voelde me gegroeid, voelde me bedekt met inzichten en vaardigheden, maar ook met mijn beperkingen. Ik zie wat het losmaakt bij mensen (onder de waterlijn, omdat opvattingen in de weg zitten) en die emoties doen ook wat bij mij.
Toch is het best vreemd als je als soort observator meeloopt. Je bent niet echt onderdeel van het geheel. Het is eigenlijk wel makkelijk, je hoeft jezelf niet bloot te geven, je kijkt op een afstand. En toch is het heel leerzaam, want je staat toch ook weer stil bij jezelf. Dat stukje reflectie doet toch wel iets met me. Trouwens een observant is wel degelijk onderdeel, en ik ben de laatste die dat eigenlijk van zichzelf zou moeten vinden.
Eigenlijk wil ik hier beginnen met mijn eigen LGP, maar besef dat datgene wat ik wil schrijven bhoorlijk wat tijd neemt, die tijd wil ik er nu niet aan besteden. Voor mijn vakantie wil ik paar dingen nog afronden en klaar zijn voor de periode die na 1 september komt. Ik neem mezelf dus voor om na blok 2 van mijn LGP verslag te doen van mijn eigen hoe word ik coach vraag.
Dat is ook met de vraag 'hoe word ik coach zo?'zo. Het is gewoon. Je bent zoals je bent, je leert zoals je leert, je denkt op bepaalde manier over jezelf en dat hoeft helemaal niet de manier te zijn die anderen denken. Die wetenschap, reflectie brengt al inzicht genoeg. Het is en blijft spannend, omdat ik buiten mijn comfortzone zit. Ach en natuurlijk grijp ik makkelijk terug op begane wegen, wat is daar erg aan. Als je je er maar bewust van bent en voor jezelf weet en ziet dat er ook verandering is. Ik zal wel zien wat er bloeien gaat en wat waar uit zal komen. Mijn stijl, daar kom ik wel achter.
Terug naar mijn vraag uit vorige publicatie.
Waarom verdieping in theorie, waarom meer kennis. Omdat dit verschil maakt! Omdat dit me wat kan opleveren. Maar wat levert het me op. Waardering? Altijd leuk als iemand tegen me zegt goh wat knap dat je dat weet en dank voor je advies, dank voor je hulp. Wat doet dat toch met me. Heb ik dit nodig als mens? Ja, ik denk van wel. Je hebt altijd bevestiging nodig van anderen voor je eigen bestaan (is dat een opvatting? zit die in de weg, of zoek ik bevestiging bij anderen dat ie klopt.....). Heb ik het nodig als coach? Nee, ik denk van niet, wat levert het namelijk op als je hiernaar op zoek gaat? Wie bepaalt dan? De coach is een laag cement in de ontwikkeling van de ander. Zonder dat cement blijft de volgende laag (lees stap) niet zitten en valt ie om, er wordt niet geleerd. Met de coach (cement) krijg je door handige interventies de kracht bij de ander. de kracht om te veranderen, nieuwe inzichten te krijgen, te groeien, te ontwikkelen. Wat heb ik dan nodig om coach te worden? heb ik dan beter inzicht in mezelf nodig? Om te snappen waarom ik dit eigelijk wil. Kijk en daar is ie....Snappen, waarom moet ik het nu snappen (lees kennis opdoen), waarom maakt me dat nu zekerder? Het zit wel allemaal in dat koppie. Waar heb je je gevoel gelaten gozer? Ik kan beter mijn gevoel laten 'meedenken....' Wat doet mijn intuitie? Na het lezen van Ab Dijksterhuis ben ik sowieso veel meer bezig met het onderbewuste.... Als je coach wilt worden, dan is het helemaal ok, omdat just dat deel van jezelf te gebruiken, niet alleen als mens, maar juist ook als coach. Mooi.
Zie ik hier een ontluikend bloemetje of niet?
Goed, terug naar de STAR. Ik ben gebleven bij de module Coachen op Competenties, waarbij in dit blok enige methoden de revue passeren, dus ook de STAR. Handig om te kaderen welke situatie tot bepaald gedrag leiden en welke consequenties dat heeft. Leuk om mensen te zien oefenen. Vooral als je dit op natuurlijke wijze bevraagd bij gecoachte, kun je zien welke emoties erbij komen. dat is met name waar ik op heb zitten letten. Zijn er non-verbale signalen die iets meer vertellen? Maar goed in de praktijk is het gebruiken van de STAR structuur al een opgave, dus wie let er dan nog op die signalen? Alleen de observator 'ziet' dit, als ie er al bewust van is. Voor mezelf in elk geval goed om extra aandacht aan te schenken, omdat de informatie heel veel impulsen geeft om nieuwe interventies te doen. Na afloop van oefening is de feedbackronde veel waard, want daar leer je evengoed.
J. doet zich te goed aan nog wat instrumentarium. Als manager heb je verschillende petten op, dat verschil is voor medewerker lastig, dus ook goed om als manager dit aan te geven. Tijdens de HR cyclus zie je dat manager met verschillende petten op de medewerker het jaar door 'ziet'. Het POP gesprek (welke doelen stellen we, welke competenties zijn nodig), is gesprek van manager, na zes maanden het moment van een f- gesprek (hoe gaat het?, wat heb je nog nodig), maar dit is dan de coach. En als laatste het beoordelings gesprek, de manager zit weer aan tafel... De manager zal zich altijd af moeten vragen is dit een managers vraag of een coaching vraag? Bij het ontwikkelen van een competentie stel je de vraag, welk gedrag is nodig om doel te halen? Coaching is instrument, want de meetlat helpt zeer goed bij ontwikkeling, je kunt gedrag direct waarnemen en effect van zien. J. legt verder uit over de kaders van het coachen voor een manager. Welke visie?, welke houding?, welke technieken en instrumenten?, je eigen hebben en houwen?, het Svc gedachtegoed. Hoe geruik je bijvoorbeeld het systeemdenken in de dagelijkse praktijk. Zicht hebben en krijgen op je eigen systemen en je rol en effect daarin. De coach kijkt niet naar oorzaak en gevolg, maar naar circulaire processen, wat houdt dit in stand? Geen openbaring voor me, maar wel goed om dit als visie te hebben. En voor jezelf bewust te hebben dat veel problemen (op werk) voortkomen uit gedrag dat elkaar in stand houdt. De GD is mooi om h&n te verbinden met d&d en dus vergelijkbaar gedrag in twee systemen. Nou als je dit toepast en effect ervan ziet, dan ben je wel aan het coachen hoor.
Het avondprogramma wordt gebruikt om het coachgesprek te bespreken vanuit re-actief coachen. Hoe bouw je dat gesprek op? Iemand is namelijk wel bereidwillig, maarniet bekwaam. Er zit potentie in en kan resultaatverantwoordelijk handelen. Er zijn wat theorietjes voorbij gekomen...(GD, STAR, de petten). Hoe gaat zo'n gesprek dan? Eerst is er het maken van contact, aansluiting. Het vaststellen van het probleem (beschrijving van situaties) en daaruit voorkomend de vraag. Daarna de vraag of de gecoachte zich daarom kan ontwikkelen/het zelf oplossen, hoe hij/zij zichzelf klem zet, het doorvragen (meetlat) en eventueel aanpassen van de coachvraag. Feedback geven en de keuze van wel of niet in beweging komen. Welk concreet gedrag kun je zien? De afsluiting is welke afspraak maken we: wat wordt geconcretiseerd.
Daarna, want het heerlijk avondje is nog niet voorbij, komt er een nieuw pakje om uit te pakken...Het interventiemodel. Stiekum al wel wat over gelezen, maar nu even in het eggie. J. voor de flip over. Inmiddels kan ik het model wel dromen, maar ik vond hem toen wel spannend, vooral omdat het direct praktisch en visueel werd toegepast. Namelijk iemand voor de groep met een coachvraag, de rest verspreid zich over de vier vakken op de grond en blijven vanuit hun vak interventies doen. iedereen heeft wel een voorkeur om interventies te doen, bij managers zal het vaak inhoud zijn....Maar krijg je daarmee beweging? Beweging krijg je door het spannend te maken. Door van inhoud via horen of via zien naar gevoel te gaan. Dieper de ijsberg in dus. Dit is echt essentieel voor de coach! Even te voren konden we een geeltje met je naam erop op de flip in je voorkeurskwadrant plakken. Opvallend veel geeltjes in kwadrant 1....en heel weinig in 4. wat zegt dit over deze mensen? Als manager herken ik deze heel goed. Oeh wat is het moeilijk om in k4 te komen, je bent een kei in k1 en ik gebruik ook nog wel k2 en k3. maar k4, nee dat is voor doktoren en partners....Zo moet dit ook gevoeld hebben bij deze managers...Maar het is effectief en je ziet dat interventies met dit model beweging creeert. Het grondmodel en de interventies waren erg effectief en de gecoachte kreeg het even moeilijk, maar liet het toe. J. bleef ernaast staan en vroeg geregeld hoe het ging, zonder te ontmoedigen of bemoedigen. In de oefening met drietallen daarna kreeg ik zelf te maken met projectie en mijn eigen ijsberg, want ik kreeg het even moeilijk om door te vragen in een feedback moment, waarbij ik als observator betrokken was.....was ik nou zelf al aan het coachen? jazeker, maar mijn eigen gevoel bracht het niet verder, omdat de situatie te herkenbaar was en ik ingezogen was. Er zat een stukje verdriet waar ik bij mezelf ook nog wat te onderzoeken heb.
De volgende morgen startten we met een kort rondje. Vraag van M. uit de groep was dat hij meer wilde trainen, en voorbeelden voor de groep, dus meer plenair. Meer feedback om daarvan te leren. Antwoord van J. was wat het maakt dat hij dit wil. Was dit een wens van de groep? Leer je harder of beter als je het zo doet. Wel ok wat betreft eigenaarschap voor eigen leerdoel en methode (leerstijl die iemand heeft, maar heeft dit een positief effect). Enfin als dit is wat collectief leren is, dan doen we dat, maar wel daarna in subgroepjes. Dat kan ook!
Vervolgens wordt een keer plenair een cursist gecoacht met vragen uit de groep, dus verschillende coaches. Hierbij zie je ook dat je als trainer veiligheid moet bieden. Is zo'n situatie niet veilig (genoeg), dan krijg je ook geen vrijwilliger. Op elkaars leerdoelen wordt vervolgens nog geoefend. Daarna afvragen in hoeverre je je leerdoel voor COCo blok 1 hebt gehaald, wat wil je evt. nog in middag inbrengen?
De middag is met stukje theorie over pro-actief coachen. De medewerker kan iets niet en wil ook niet. De manager (coach) gaat een last aanpraten. Het objectieve gedrag (zo feitelijk mogelijk dus) wordt kort beschreven in relatie tot een competentie. Als manager (dier pet) geef je aan wat je concreet verwacht in theorie en wat je in werkelijkheid zit gebeuren. Wat zijn vervolgens de effecten daarvan? Dat wordt beschreven. Daarna geef je aan wat je verwacht. En dan wat de medewerker zelf verwacht of wil. Wil hij wel veranderen? Wat is het effect van dit voorbeeld op hem/haar? Manager heeft nu echt coach petop en gaat door met wat ie wil veranderen. Hier kom je ook de weerstand tegen. Hier zou ik nu zeggen (maar wist ik toen nog niet), welke opvatting zit erachter (double loup learnin). Is die opvatting te herzien, opdat hij je niety in de weg zit en je dus veranderd. Welke (coach) vraag is er ontwikeld? In dit proces zit een valkuil voor de manager, want als hij blijft managen tijdens dit gesprek kunnen er verwijten gemaakt worden en kan het uitmonden in een machtspel. Daarna lukt het je niet meer om te coachen...alhoewel nu zou ik beter weten. Dit doet me wel beseffen dat ik als manager wel vaak die valkuil ben ingestapt. Je kan als manager profiteren van je machtspositie en subtiel (zo ben ik dan wel) de ander wel iets opdragen en die doet het dank ook gewoon. Maar is er dan eigenaarschap, komt het vanuit hem zelf? Nee, nee, nee. Dus geen LT effect en geen eigen kracht! Dus noppie 'rode vlag' voor je verleden.
Ik kan er nog langer bij stil staan, maar ik besef dat mijn lezerspubliek niet zit te wachten op veel voorbeelden (daar heb je weer zo'n thema...waarom werk ik graag met voorbeelden?). Ja en gelukkig beschik ik wel over enig relativeringsvermogen om te zeggen dat daar al aan gewerkt wordt/is.
Bovenstaande is natuurlijk heerlijk om te oefenen. Ik zat erbij als observator, maar ik heb genoten. En cursisten vinden het ook heerlijk om bijvoorbeeld hun eigen baas of collega aan wie ze zich storen te spelen. Dat kunnen ze opvallend goed copieren....hoezo leren?
J. trakteert nog op rijtje (echt de laatste) met do's en don'ts. Nog een laatste ronde, leerteam afspraken, het huiswerk en evaluatie met afsluiting. Mijn eerst kennismaking met de uitvoering zit erop. Wat heb ik nu geleerd? Mezelf dat afvragend zat ik al onderweg naar huis, voelde me gegroeid, voelde me bedekt met inzichten en vaardigheden, maar ook met mijn beperkingen. Ik zie wat het losmaakt bij mensen (onder de waterlijn, omdat opvattingen in de weg zitten) en die emoties doen ook wat bij mij.
Toch is het best vreemd als je als soort observator meeloopt. Je bent niet echt onderdeel van het geheel. Het is eigenlijk wel makkelijk, je hoeft jezelf niet bloot te geven, je kijkt op een afstand. En toch is het heel leerzaam, want je staat toch ook weer stil bij jezelf. Dat stukje reflectie doet toch wel iets met me. Trouwens een observant is wel degelijk onderdeel, en ik ben de laatste die dat eigenlijk van zichzelf zou moeten vinden.
Eigenlijk wil ik hier beginnen met mijn eigen LGP, maar besef dat datgene wat ik wil schrijven bhoorlijk wat tijd neemt, die tijd wil ik er nu niet aan besteden. Voor mijn vakantie wil ik paar dingen nog afronden en klaar zijn voor de periode die na 1 september komt. Ik neem mezelf dus voor om na blok 2 van mijn LGP verslag te doen van mijn eigen hoe word ik coach vraag.
maandag 28 juli 2008
het vervolg
Het verschil tussen denken en doen blijkt maar weer eens. Ondanks mijn voornemen om mijn blog bij te werken duurt het nu toch zomaar twee weken voordat ik het aan het digitale papier toevertrouw. Geeft niet voor mij, maar zegt wel iets over mijn discipline. Jezelf dit afvragen is ook al refelectie, dus ik ben goed bezig...
Terug in de tijd, want hoe word ik coach blijft de vraag. Door mee te draaien, mee te doen en mee te geven (van trainingen). Hieronder mijn verslag en leerervaringen. Ik moet er wel bij vertellen dat ik nu vanuit ander perspectief kan beoordelen wat er toen plaatsvond, dan wanneer ik het direct had gedaan.
Op maandag 28 april mocht ik mij melden in Hotel Sparrenhorst om mee te draaien bij J. De opleiding betrof Leergang voor Managers. Ik heb de verleiding kunnen weerstaan om niet gelijk het hele draaiboek te lezen. Voor mij was alles dus nieuw. Dus ook de wandeling van het station naar het hotel met een rolkoffertje achter me en de afwezigheid van huis van twee dagen. De kennismaking met de deelnemers in de bar maakte me eigenlijk nog nieuwsgieriger, wat beweegt die mensen? Zij willen coachend werken als manager. Hoe worden zij coach? Het eerste contact was goed. Nieuwe mensen is wel spannend, ik heb er weinig moeite mee. J. haalde ons op en beneden in de 'blauwe ruimte' namen we plaats. Ik kreeg even de gelegenheid mezelf voor te stellen en mijn rol te verduidelijken. J. had in het blok ervoor al aangekondigd dat ik erbij zou zijn, dus mijn aanwezigheid was geen verrassing.
J. vroeg naar de reacties nav. het eerste blok. Ik bemerkte dat ik gelijk in zo'n groep al oordelen ging vormen over wat voor types het waren. De bij de handjes, de rustige en de stille, de lieve en de slimme. Is dat nou goed of niet goed als coach? Ik liet het maar op me afkomen en gebeuren. Het programma voor die twee dagen passeerde de revue en de leerdoelen werden genoteerd en opgehangen. Verder werd de huiswerkopdracht, de 360 graden feedback, kort besproken vanuit algemeen perspectief. Dus geen persoonlijke zaken. J. ging kort in op het fenomeen coachen op competenties en ieder bedrijf heeft vanuit de eigen invuling van de missie en visie zijn organisatie doelen bepaald. Die doelen zijn weer bepalend voor de afdelings -of teamdoelen. En daar heb je als manager mee te maken. Welke competenties zijn van belang om je afdelings doelen te halen. Hoe werk je daar als manager mee? Welke meetlat is nodig, en hoe wordt gemeten. De deelnemers moesten eerst in tweetallen hun leerdoelen formuleren en bespreken. Belangrijkste vraag was: welke gedrag vanuit coachprofiel past bij de door jou aangegeven leerdoelen? Ik had in de week voor deze tweedaagse al een uitgebreide verhandeling van Ma. gekregen over de vier succesfactoren, maar ik had ze nog niet helemaal kunnen plaatsen in de werkpraktijk. Nou hier was ie dan...Mijn eigen leerdoel was om in die twee dagen te zien hoe een tweedaagse nu eigenlijk werkt. De verhouding theorie en praktijk, het programma, de opzet en inhoud. De werkwijze van J. Hoe is haar aanpak? Welke vragen stelt ze? Hoe ga je coachend om met vraagstukken en vooral, en dat vond ik erg moeilijk, hoe leg je het eigenaarschap bij de ander? Nu dat heb ik echt wel gezien bij J. Knap om dat eigenlijk zo makkelijk bij de groep te leggen. Makkelijk...in coaching heet dat dat de coach lui lijkt.
De eerste modellen volgden: de Gouden Driehoek (GD) en de STAR. J. had me vantevoren al verteld dat deze tweedaagse niet heel spannend was, omdat het meer intrumenteel was, ze vond het zelf ook minder leuk om te doen. Ze liet daarom de theorie al gauw plaatsmaken voor praktische sessies. En daar kwam bij mij echt wat los. Dit is coachen. Zo'n GD, je hebt echt goud in je handen. Vanuit het systeemdenken is de GD echt een manier om het hier en nu te koppelen aan daar en dan. Wat nu hier gebeurd tussen twee mensen is dat herkenbaar voor een situatie in het werk? Ik werd getriggerd tijdens de oefensessies (als observant) om iets te willen zeggen over de oefening. Wat in mij roept zo iets op? Nu zeg ik dat ik veel beter begrijp dat ik die interventie wilde doen... te laten zien dat ik het beter wist en hun daarmee kon helpen...maar oeps, dat is niet wat coaching is...Wist ik veel, het kwam wel goed over. Leermoment, want de drama driehoek kende ik toen nog niet, maar achteraf was ik wel de redder en dan zit je dus wel in die dramadriehoek. Een goed coach blijft eruit. Daarnaast ervaarde ik heel duidelijk zaken als projectie en overdracht.
De STAR toepassen vanuit een recente situatie, vanuit ik beschreven en in tegenwoordige tijd, zo kende ik hem nog niet, en leuk om te zien hoe er dan met drietallen op geoefend wordt. Natuurlijk interesseert de theorie me wel, want het geeft je altijd de basis van je kennis en die heb je straks als coach echt nodig. ik zoek algauw naar verdieping achter zo'n theorie, waarom? is dat onzekerheid, is dat omdat ik meer wil weten, dan een ander, is dat om mij boven een ander te plaatsen? Nou dat heb ik wel altijd zo gezien. Mooi om eens te onderzoeken....
Terug in de tijd, want hoe word ik coach blijft de vraag. Door mee te draaien, mee te doen en mee te geven (van trainingen). Hieronder mijn verslag en leerervaringen. Ik moet er wel bij vertellen dat ik nu vanuit ander perspectief kan beoordelen wat er toen plaatsvond, dan wanneer ik het direct had gedaan.
Op maandag 28 april mocht ik mij melden in Hotel Sparrenhorst om mee te draaien bij J. De opleiding betrof Leergang voor Managers. Ik heb de verleiding kunnen weerstaan om niet gelijk het hele draaiboek te lezen. Voor mij was alles dus nieuw. Dus ook de wandeling van het station naar het hotel met een rolkoffertje achter me en de afwezigheid van huis van twee dagen. De kennismaking met de deelnemers in de bar maakte me eigenlijk nog nieuwsgieriger, wat beweegt die mensen? Zij willen coachend werken als manager. Hoe worden zij coach? Het eerste contact was goed. Nieuwe mensen is wel spannend, ik heb er weinig moeite mee. J. haalde ons op en beneden in de 'blauwe ruimte' namen we plaats. Ik kreeg even de gelegenheid mezelf voor te stellen en mijn rol te verduidelijken. J. had in het blok ervoor al aangekondigd dat ik erbij zou zijn, dus mijn aanwezigheid was geen verrassing.
J. vroeg naar de reacties nav. het eerste blok. Ik bemerkte dat ik gelijk in zo'n groep al oordelen ging vormen over wat voor types het waren. De bij de handjes, de rustige en de stille, de lieve en de slimme. Is dat nou goed of niet goed als coach? Ik liet het maar op me afkomen en gebeuren. Het programma voor die twee dagen passeerde de revue en de leerdoelen werden genoteerd en opgehangen. Verder werd de huiswerkopdracht, de 360 graden feedback, kort besproken vanuit algemeen perspectief. Dus geen persoonlijke zaken. J. ging kort in op het fenomeen coachen op competenties en ieder bedrijf heeft vanuit de eigen invuling van de missie en visie zijn organisatie doelen bepaald. Die doelen zijn weer bepalend voor de afdelings -of teamdoelen. En daar heb je als manager mee te maken. Welke competenties zijn van belang om je afdelings doelen te halen. Hoe werk je daar als manager mee? Welke meetlat is nodig, en hoe wordt gemeten. De deelnemers moesten eerst in tweetallen hun leerdoelen formuleren en bespreken. Belangrijkste vraag was: welke gedrag vanuit coachprofiel past bij de door jou aangegeven leerdoelen? Ik had in de week voor deze tweedaagse al een uitgebreide verhandeling van Ma. gekregen over de vier succesfactoren, maar ik had ze nog niet helemaal kunnen plaatsen in de werkpraktijk. Nou hier was ie dan...Mijn eigen leerdoel was om in die twee dagen te zien hoe een tweedaagse nu eigenlijk werkt. De verhouding theorie en praktijk, het programma, de opzet en inhoud. De werkwijze van J. Hoe is haar aanpak? Welke vragen stelt ze? Hoe ga je coachend om met vraagstukken en vooral, en dat vond ik erg moeilijk, hoe leg je het eigenaarschap bij de ander? Nu dat heb ik echt wel gezien bij J. Knap om dat eigenlijk zo makkelijk bij de groep te leggen. Makkelijk...in coaching heet dat dat de coach lui lijkt.
De eerste modellen volgden: de Gouden Driehoek (GD) en de STAR. J. had me vantevoren al verteld dat deze tweedaagse niet heel spannend was, omdat het meer intrumenteel was, ze vond het zelf ook minder leuk om te doen. Ze liet daarom de theorie al gauw plaatsmaken voor praktische sessies. En daar kwam bij mij echt wat los. Dit is coachen. Zo'n GD, je hebt echt goud in je handen. Vanuit het systeemdenken is de GD echt een manier om het hier en nu te koppelen aan daar en dan. Wat nu hier gebeurd tussen twee mensen is dat herkenbaar voor een situatie in het werk? Ik werd getriggerd tijdens de oefensessies (als observant) om iets te willen zeggen over de oefening. Wat in mij roept zo iets op? Nu zeg ik dat ik veel beter begrijp dat ik die interventie wilde doen... te laten zien dat ik het beter wist en hun daarmee kon helpen...maar oeps, dat is niet wat coaching is...Wist ik veel, het kwam wel goed over. Leermoment, want de drama driehoek kende ik toen nog niet, maar achteraf was ik wel de redder en dan zit je dus wel in die dramadriehoek. Een goed coach blijft eruit. Daarnaast ervaarde ik heel duidelijk zaken als projectie en overdracht.
De STAR toepassen vanuit een recente situatie, vanuit ik beschreven en in tegenwoordige tijd, zo kende ik hem nog niet, en leuk om te zien hoe er dan met drietallen op geoefend wordt. Natuurlijk interesseert de theorie me wel, want het geeft je altijd de basis van je kennis en die heb je straks als coach echt nodig. ik zoek algauw naar verdieping achter zo'n theorie, waarom? is dat onzekerheid, is dat omdat ik meer wil weten, dan een ander, is dat om mij boven een ander te plaatsen? Nou dat heb ik wel altijd zo gezien. Mooi om eens te onderzoeken....
woensdag 16 juli 2008
reflectie
Drie maanden plus een dag geleden ben ik gestart bij SchoolvoorCoaching. Om precies te zijn op maandag 14 april 2008. Een van de eerste dingen die ik op die dag deed was een datum prikken, drie maanden later, om 's rustig terug te kijken. Een moment van reflectie, wat is er gebeurd, wat zijn mijn ervaringen en hoe ontwikkel ik mezelf. Mijn belangrijkste vraag was toen: hoe word ik coach. Tenminste voorzover ik die term niet al aan mezelf toedichtte. Ik was al coach, maar dan op mijn manier. Meer oppervlakkig (en daar kom ik straks nog op terug) en vooral niet het perspectief vanuit de SchoolvoorCoaching. Wel enkele overlappen en wel nog veel onbekend terrein. Les 1, er zijn meerdere definities voor een coach!
Uit oogpunt van persoonsbescherming gebruik ik geen volledige namen. Ik ben me er volledig van bewust dat mijn ontwikkeling tot coach bij SchoolvoorCoaching met dit blog openbaar is. Vanuit dat perspektief wil ik hier melden dat ik dit in eerste instantie voor mezelf doe en wie weet doe ik er nog ergens iemand anders een plezier mee.
Ik schrijf in de verleden en tegenwoordige tijd, omdat ik dat prettiger vind en het verleden daarmee makkelijker naar het heden terughaal. De tijd die ik beschrijf in deze reflectie bestrijkt meer dan een half jaar. Ik weet dat daardoor, in het nu, bepaalde aspecten/onderwerpen al anders beschreven worden dan dat ik ze toen heb ervaren.
Nu terug in de tijd.
Waar het begint...Het begint ergens vlak na de laatste chemokuur van mijn vrouw, ergens in september 2007. Datum weet ik niet meer. Ik wil iets anders, was mijn gedachte. Ik wil iets doen waarbij ik op een andere manier aan de gezondheid van mensen kan bijdragen. Twintig jaar heb gewerkt in health promotion. Coaching betekende voor mij mensen op het juiste spoor brengen met hun gezondheid. Van besef tot en met gedrag. Dat coaching er al inzat wist ik wel want ik las er alles over en paste zoveel als mogelijk toe in mijn commerciele functies. En wat mooi als je dan ook mensen zover kan krijgen dat ze je product kopen en gebruiken. Mensen in beweging krijgen.....dat deed ik dus al...echter met een ander product en met andere bedoelingen. Leuk om te beseffen dat met coaching ook mensen in beweging worden gebracht. Wel op een andere manier...voor mijn gevoel eerlijker, bestendiger en beter voor de omgeving.
Iets anders doen, met coaching! Dat is wat ik wilde...ik droomde ervan....ik wilde hier echt iets mee, maar hoe? Durven.....Brutaal een paar brieven sturen naar bureau's is een optie. Kijken of ik op gesprek kom en dan kijken of er een match is. Dan zie ik verder. School voor Coaching, de bron van coaching in NL stond op de eerste plaats. Bij een instituut werken met een heldere visie en waar heel veel naar gerefereerd wordt, daar wil ik naartoe. Een brief naar het ingehuurde bureau om iemand te zoeken voor School voor Coaching was al onderweg voordat ik er erg in had. Brief leidde tot niets, de betreffende koppenjager zei dat er al iemand was gevonden en zat niet te wachten op een open brief. Dan maar eens direct bellen. Het beste was om een brief naar H. te sturen. Dat heb ik gedaan op 8 oktober en op 2 november zaten we in gesprek. Op 10 december een assesment en op 12 december het persoonlijke bericht van H. dat ze graag met mij verder wilden praten. Doen dus....Dromen, durven en doen om met de woorden van Ben Tiggelaar te spreken. Het klopt allemaal wat hij schrijft, onbewust leid je wens tot je doel, als je maar doorzet en de omgeving kiest waarin je gestimuleerd word.
Op woensdag 30 januari ten kantore in Leiden het contract getekend en op 31 januari mijn ontslag ingediend bij werkgever. Wat er in de tussentijd bij die werkgever gebeurd is laat ik nu nog in het midden, maar zal er later wel hier en daar op terugkomen.
Op 14 april reed ik in de trein (ja Norbert in de trein, dat kan ook....) naar Leiden. Leiden? Eigenlijk wel een mooie plaats, waar gaat deze plaats mij naartoe leiden? Ik dacht aan wat er allemaal zou gaan gebeuren. Hoe gaat zo'n eerste dag? Ik moest denken aan mijn adjudant op het sportbureau in 1987, adjudant de V. in Hollandse Rading. Ik zat in het zmv (=zware militaire vaardigheid) team van de kazerne en hij trainde ons op de meeste onderdelen, zo ook het zwemmen met hindernissen. Hij zei altijd een hindernis is geen hindernis, je moet dat anders bekijken, een hindernis is een hulpmiddel om te versnellen. En zo leerde ik in recordtijd de zwemafstand met hindernissen te nemen, zelfs sneller dan gewoon het baantje zweemmen! De eerste dag is een hindernis die volbracht moet worden in een nieuwe baan. Er zullen nog veel hindernissen komen, want ik begin onderaan. Elke hindernis zien als een uitdaging, als een kans, als een stapje voorwaarts om coach te worden. Wat mooi! Die eerste dag was fantastisch en eigenlijk weet ik het ook wel, spannend omdat het gewoon de eerste dag is, onbekende mensen, onbekende omgeving, onbekende procedures etc. Maar dat verandert op het moment dat het plaatsvind.
Eerst een welkom van H. met een gesprek en daarna een gezamenlijke kop koffie met iets erbij om mij voor te stellen aan kantoormensen. Wat een warmte! Hoe kan een bedrijf nu in zo'n korte tijd zoveel indruk maken. Goh wat was ik hier aan toe, wat een beloning eigenlijk. Hoe word ik coach, maar nu wil ik zsm. coach worden, dacht ik. Een meeting met een deel van de coaches over de inhoud van het opleidingengebouw voor 2009 woonde ik bij en mooi hoe de taal van coach gesproken werd. Met respekt, met een luisterend oor, met begrip. Dat went heel snel! De eerste dag kreeg ik een tas met boeken en mappen...lees dat maar vast door....Nu begrijp ik deze bagage wel, maar toen dacht ik waar ga ik beginnen? Als je een tafel vol lekker eten voor je hebt staan, weet je dan waar je moet beginnen? Volgens mij begin je dan bij iets wat je gelijk lekker vind. Ma. mijn collega op de kamer was Jung aan het lezen en hij had niet echt een antwoord op mijn vraag waarmee te beginnen....Misschien begon daar al het eigenaarschap? Ik kwam 's avonds thuis en barstte van de energie! Geweldig toch. Ik begon te lezen in teamcoaching, want daar had ik al eerder in gelezen toen ik het boek leende van Mo., een vriendin van mij.
De eerste week was veel kennismaken en orienteren in de kantooromgeving.
Van Ma. leerde ik gelijk de principes van SvC. De flipover bleek een belangrijk instrument. De SvC pyramide! Wat goed. Een pyramide is zo'n prachtig fenomeen. In de oudheid bevatte het geheimen die pas tot de vorige eeuw geheim gebleven zijn. Een pyramide bevat een schatkamer, ergens middenin, maar waar? Ook de SvC pyramide staat als een huis, bevat vele geheimen en kent mooie verbanden, een solide basis en een top die precies de kern draagt van het coaching. Opvallend waren de driehoeken. Driehoeken komen bijna als een golfbeweging terug in het hele theoretische kader. Nu besef ik me ook nog eens dat zelfs een golfbeweging terug te brengen is tot meerdere achtereenvolgende driehoeken! Wie weet betekent dat nog iets. Ik snapte in elk geval het kader en hoe de verschillende onderdelen zich tot elkaar verhouden. De basis van het systeemdenken en carl g. jung. Het middendeel met de pijlers met interactie, resultaat en zingeving. De top met de succesfactoren van het hier en nu, de meetlat, de ijsberg en eigenaarschap. Leren door soms diep in de ijsberg te gaan. Te luisteren naar je gevoel. Weten wat je in de weg zit of wat niet. Ik raak makkelijk ingezogen, maar dat blijkt een valkuil! Hoe kun je je opvattingen even opzij zetten....? En niet ingezogen worden. Maar hoe kan dat? Een coach is toch ook maar een mens. Mooie vragen, hier moet ik wat mee.
De tweede week begin al gelijk met een dagje meelopen met A. Mee naar de Hongaarse ambassade waar een belangrijk erkenningskruis werd uitgereikt. A. was hiervoor uitgenodigd. In de middag mee naar Doorn voor besprekingen met stichting coach. Leuk om kennis te maken in een ander verband met deze business. Leuk om te zien dat mensen op een andere manier met elkaar omgaan.
Het lezen en de verdere verdieping was een belangrijke tijdsbesteding.
De oude Norbert kwam ook af en toe om de hoek kijken, goh doen jullie dat zo en zo, goh dat kan toch anders, dat zou ik zus en zo doen. Wat kan ik toevoegen, waar liggen meer kansen? Tegelijkertijd draagt die vraag niet bij aan mijn ontwikkeling, ik wil de praktijk in!
Op 24 april mijn eerst intro-workshop meegedaan. A. en Ma. stonden voor de groep en hier zag ik de praktijk voor het eerst. Zonder commercieel te zijn of te doen, toch mensen laten kennismaken met coaching. Dat maakte indruk. Stukje theorie afgewisseld met praktische oefeningen. De voorbeelden met individuele coaching en teamcoaching waren mijn eerste tastbare voorbeelden met coaching. In de oefensessie met individuele coaching kwam ik als observant in aanraking met een coach en gecoachte. Dat leek wel erg complex zeg, ik zat constant te denken hoe krijgen we die gecoachte geholpen. Dat denken leidde me tegelijk helemaal af. Dat was dus niet zoals het hoorde. Nog net effe te weinig vat op het coachvak. Wat jammer van het gehei. Het heien was als een heartbeat zei A. Eigenlijk wel mooi. Maar prettig was het niet. Dat bleek ook wel uit de evaluaties. Direct hierna werd dan ook besloten de intro workshop verplaatst naar andere locatie.
Het lezen gaat me goed af, wat een plezier om te lezen. Wat een kennis!
Hoe word ik coach? Niet alleen maar door lezen. Door te oefenen, nog 's te oefenen, feedback krijgen, te bevragen etc.
Uit oogpunt van persoonsbescherming gebruik ik geen volledige namen. Ik ben me er volledig van bewust dat mijn ontwikkeling tot coach bij SchoolvoorCoaching met dit blog openbaar is. Vanuit dat perspektief wil ik hier melden dat ik dit in eerste instantie voor mezelf doe en wie weet doe ik er nog ergens iemand anders een plezier mee.
Ik schrijf in de verleden en tegenwoordige tijd, omdat ik dat prettiger vind en het verleden daarmee makkelijker naar het heden terughaal. De tijd die ik beschrijf in deze reflectie bestrijkt meer dan een half jaar. Ik weet dat daardoor, in het nu, bepaalde aspecten/onderwerpen al anders beschreven worden dan dat ik ze toen heb ervaren.
Nu terug in de tijd.
Waar het begint...Het begint ergens vlak na de laatste chemokuur van mijn vrouw, ergens in september 2007. Datum weet ik niet meer. Ik wil iets anders, was mijn gedachte. Ik wil iets doen waarbij ik op een andere manier aan de gezondheid van mensen kan bijdragen. Twintig jaar heb gewerkt in health promotion. Coaching betekende voor mij mensen op het juiste spoor brengen met hun gezondheid. Van besef tot en met gedrag. Dat coaching er al inzat wist ik wel want ik las er alles over en paste zoveel als mogelijk toe in mijn commerciele functies. En wat mooi als je dan ook mensen zover kan krijgen dat ze je product kopen en gebruiken. Mensen in beweging krijgen.....dat deed ik dus al...echter met een ander product en met andere bedoelingen. Leuk om te beseffen dat met coaching ook mensen in beweging worden gebracht. Wel op een andere manier...voor mijn gevoel eerlijker, bestendiger en beter voor de omgeving.
Iets anders doen, met coaching! Dat is wat ik wilde...ik droomde ervan....ik wilde hier echt iets mee, maar hoe? Durven.....Brutaal een paar brieven sturen naar bureau's is een optie. Kijken of ik op gesprek kom en dan kijken of er een match is. Dan zie ik verder. School voor Coaching, de bron van coaching in NL stond op de eerste plaats. Bij een instituut werken met een heldere visie en waar heel veel naar gerefereerd wordt, daar wil ik naartoe. Een brief naar het ingehuurde bureau om iemand te zoeken voor School voor Coaching was al onderweg voordat ik er erg in had. Brief leidde tot niets, de betreffende koppenjager zei dat er al iemand was gevonden en zat niet te wachten op een open brief. Dan maar eens direct bellen. Het beste was om een brief naar H. te sturen. Dat heb ik gedaan op 8 oktober en op 2 november zaten we in gesprek. Op 10 december een assesment en op 12 december het persoonlijke bericht van H. dat ze graag met mij verder wilden praten. Doen dus....Dromen, durven en doen om met de woorden van Ben Tiggelaar te spreken. Het klopt allemaal wat hij schrijft, onbewust leid je wens tot je doel, als je maar doorzet en de omgeving kiest waarin je gestimuleerd word.
Op woensdag 30 januari ten kantore in Leiden het contract getekend en op 31 januari mijn ontslag ingediend bij werkgever. Wat er in de tussentijd bij die werkgever gebeurd is laat ik nu nog in het midden, maar zal er later wel hier en daar op terugkomen.
Op 14 april reed ik in de trein (ja Norbert in de trein, dat kan ook....) naar Leiden. Leiden? Eigenlijk wel een mooie plaats, waar gaat deze plaats mij naartoe leiden? Ik dacht aan wat er allemaal zou gaan gebeuren. Hoe gaat zo'n eerste dag? Ik moest denken aan mijn adjudant op het sportbureau in 1987, adjudant de V. in Hollandse Rading. Ik zat in het zmv (=zware militaire vaardigheid) team van de kazerne en hij trainde ons op de meeste onderdelen, zo ook het zwemmen met hindernissen. Hij zei altijd een hindernis is geen hindernis, je moet dat anders bekijken, een hindernis is een hulpmiddel om te versnellen. En zo leerde ik in recordtijd de zwemafstand met hindernissen te nemen, zelfs sneller dan gewoon het baantje zweemmen! De eerste dag is een hindernis die volbracht moet worden in een nieuwe baan. Er zullen nog veel hindernissen komen, want ik begin onderaan. Elke hindernis zien als een uitdaging, als een kans, als een stapje voorwaarts om coach te worden. Wat mooi! Die eerste dag was fantastisch en eigenlijk weet ik het ook wel, spannend omdat het gewoon de eerste dag is, onbekende mensen, onbekende omgeving, onbekende procedures etc. Maar dat verandert op het moment dat het plaatsvind.
Eerst een welkom van H. met een gesprek en daarna een gezamenlijke kop koffie met iets erbij om mij voor te stellen aan kantoormensen. Wat een warmte! Hoe kan een bedrijf nu in zo'n korte tijd zoveel indruk maken. Goh wat was ik hier aan toe, wat een beloning eigenlijk. Hoe word ik coach, maar nu wil ik zsm. coach worden, dacht ik. Een meeting met een deel van de coaches over de inhoud van het opleidingengebouw voor 2009 woonde ik bij en mooi hoe de taal van coach gesproken werd. Met respekt, met een luisterend oor, met begrip. Dat went heel snel! De eerste dag kreeg ik een tas met boeken en mappen...lees dat maar vast door....Nu begrijp ik deze bagage wel, maar toen dacht ik waar ga ik beginnen? Als je een tafel vol lekker eten voor je hebt staan, weet je dan waar je moet beginnen? Volgens mij begin je dan bij iets wat je gelijk lekker vind. Ma. mijn collega op de kamer was Jung aan het lezen en hij had niet echt een antwoord op mijn vraag waarmee te beginnen....Misschien begon daar al het eigenaarschap? Ik kwam 's avonds thuis en barstte van de energie! Geweldig toch. Ik begon te lezen in teamcoaching, want daar had ik al eerder in gelezen toen ik het boek leende van Mo., een vriendin van mij.
De eerste week was veel kennismaken en orienteren in de kantooromgeving.
Van Ma. leerde ik gelijk de principes van SvC. De flipover bleek een belangrijk instrument. De SvC pyramide! Wat goed. Een pyramide is zo'n prachtig fenomeen. In de oudheid bevatte het geheimen die pas tot de vorige eeuw geheim gebleven zijn. Een pyramide bevat een schatkamer, ergens middenin, maar waar? Ook de SvC pyramide staat als een huis, bevat vele geheimen en kent mooie verbanden, een solide basis en een top die precies de kern draagt van het coaching. Opvallend waren de driehoeken. Driehoeken komen bijna als een golfbeweging terug in het hele theoretische kader. Nu besef ik me ook nog eens dat zelfs een golfbeweging terug te brengen is tot meerdere achtereenvolgende driehoeken! Wie weet betekent dat nog iets. Ik snapte in elk geval het kader en hoe de verschillende onderdelen zich tot elkaar verhouden. De basis van het systeemdenken en carl g. jung. Het middendeel met de pijlers met interactie, resultaat en zingeving. De top met de succesfactoren van het hier en nu, de meetlat, de ijsberg en eigenaarschap. Leren door soms diep in de ijsberg te gaan. Te luisteren naar je gevoel. Weten wat je in de weg zit of wat niet. Ik raak makkelijk ingezogen, maar dat blijkt een valkuil! Hoe kun je je opvattingen even opzij zetten....? En niet ingezogen worden. Maar hoe kan dat? Een coach is toch ook maar een mens. Mooie vragen, hier moet ik wat mee.
De tweede week begin al gelijk met een dagje meelopen met A. Mee naar de Hongaarse ambassade waar een belangrijk erkenningskruis werd uitgereikt. A. was hiervoor uitgenodigd. In de middag mee naar Doorn voor besprekingen met stichting coach. Leuk om kennis te maken in een ander verband met deze business. Leuk om te zien dat mensen op een andere manier met elkaar omgaan.
Het lezen en de verdere verdieping was een belangrijke tijdsbesteding.
De oude Norbert kwam ook af en toe om de hoek kijken, goh doen jullie dat zo en zo, goh dat kan toch anders, dat zou ik zus en zo doen. Wat kan ik toevoegen, waar liggen meer kansen? Tegelijkertijd draagt die vraag niet bij aan mijn ontwikkeling, ik wil de praktijk in!
Op 24 april mijn eerst intro-workshop meegedaan. A. en Ma. stonden voor de groep en hier zag ik de praktijk voor het eerst. Zonder commercieel te zijn of te doen, toch mensen laten kennismaken met coaching. Dat maakte indruk. Stukje theorie afgewisseld met praktische oefeningen. De voorbeelden met individuele coaching en teamcoaching waren mijn eerste tastbare voorbeelden met coaching. In de oefensessie met individuele coaching kwam ik als observant in aanraking met een coach en gecoachte. Dat leek wel erg complex zeg, ik zat constant te denken hoe krijgen we die gecoachte geholpen. Dat denken leidde me tegelijk helemaal af. Dat was dus niet zoals het hoorde. Nog net effe te weinig vat op het coachvak. Wat jammer van het gehei. Het heien was als een heartbeat zei A. Eigenlijk wel mooi. Maar prettig was het niet. Dat bleek ook wel uit de evaluaties. Direct hierna werd dan ook besloten de intro workshop verplaatst naar andere locatie.
Het lezen gaat me goed af, wat een plezier om te lezen. Wat een kennis!
Hoe word ik coach? Niet alleen maar door lezen. Door te oefenen, nog 's te oefenen, feedback krijgen, te bevragen etc.
Abonneren op:
Posts (Atom)
